A ls vrijwillig is het gemakkelijk om jezelf te distantiëren van de mensen die je dient. Het is gemakkelijk om aan jezelf te denken, ook al is het onbewust, als in een volledig andere positie te zijn in je leven. Ik heb eten in mijn keuken, kleren in mijn kast, en een warm bed om in te slapen. Dit is het onmiskenbaar verschillend van de situatie van mijn vrienden die in het park slapen. Maar er is mij iets anders opgevallen de voorbije weken. Ik word er constant aan herinnerd hoeveel we gemeen hebben. We kunnen deze situatie gemakkelijker verwerken als we hen beschouwen als “vluchtelingen” en niet als individuen. Laat ons eerlijk zijn, de waarheid is pijnlijk en moeilijk door te slikken. Hoewel dit het alledaagse leven is van deze jonge mannen – niet gewoon een onderwerp op het journaal – leven ze met een ongekende kracht en veerkracht. Dat is ongelofelijk! Deze gasten zijn niet alleen mensen die een warme maaltijd of een jas nodig hebben. Dit zijn mensen in het midst van een crisis – broers, zonen en vrienden – die werekn voor een beter leven.
Deze week heb ik een Sudanese leekracht leren kennen die juist was toegekomen in Brussel. Hij heeft zijn vrouw en zijn tweelingdochters achtergelaten. Ik gaf hem een compliment voor zijn perfect Engels. Hij zei “Ik geef Engelse les, dus het kan maar beter goed zijn!” Hij was groot, vol zelfvertrouwen met een brede en lieve glimlach. Ik sprak met hem over de beslissing om de stap te nemen om Engeland te bereiken en wat zijn vrouw daarvan vond. Hij vertelde mij dat ze het er een paar maanden over hadden gehad voordat ze beslist hebben dat dit de enige optie was. Ze wouden een beter leven voor hun meisjes. I dacht aan zijn vrouw en kinderen, ik probeerde mij hun gezichten voor te stellen. Hoe waren ze werkelijk? Hoe sterk moet zijn vrouw zijn om op die gevaarlijke plek te blijven met hun kinderen, in de hoop dat haar man Europa veilig bereikt en dat zij eventueel kan achterkomen. Hij was joviaal en vriendelijk maar ik weet dat hij zich ongemakkelijk moet gevoeld hebben. Zijn jas was vuil, een beetje te klein en niet warm genoeg voor de Brusselse nacht. Hij vroeg naar mijn leven en familie. Hij vertelde me over sommige Sudanese gewoonten en leerde mij een paar Arabische zinnen. Het was zo duidelijk dat hij een leraar was en een heel goede ook. Hij vertelde me dat hij zijn studenten en de zon van thuis miste.
“Deze gasten zijn niet alleen mensen die een warme maaltijd of een jas nodig hebben. Dit zijn mensen in het midst van een crisis – broers, zonen en vrienden – die werken voor een beter leven.”
D ie avond kwam ik thuis en had ik familie op bezoek. Ik praatte wat over mijn avond. Ze vroegen waarom ik zo down was. Ze waren onmiddellijk bezorgd over mijn veiligheid tijdens het werken met de vluchtelingen. Ze waren bang dat sommigen gevaarlijk waren. Het was moeilijk om niet defensief te reageren maar ik probeerde de herhaaldelijke nieuwsberichten in gedachten te houden. Vluchtelingen zijn één grote groep, samengeklit en worden vaak als een bedreiging afgeschilderd. Dit is natuurlijk belachelijk, gezien de meesten gewoon proberen te vluchten van de wreedheden van oorlog, geweld en economische instabiliteit. Ik dacht aan de jonge mannen waarmee ik al gepraat en gelachen heb. Ik dacht aan hun sterke drang om te verbinden en om niet onzichtbaar te zijn. Ik denk graag dat deze verhalen vertellen een kans bied om anders over de situatie te denken. Misschien, heel misschien, dragen ze mijn woorden met zich mee.
Terwijl ik dit zit te schrijven kan ik mij de gezichten van de jonge mannen inbeelden, kan ik hun stemmen hooren, kan ik de vreugde voelen die ik voel wanneer ik hen zie. Ik heb een fantastische kans gekregen. Ik heb het privilege om hen te kennen, om met hen te zijn in de vreselijkste tijd van hun leven, om hen een beetje soelaas te bieden, hoe klein ook.
-Amanda Adams, Oktober 2016
