Ik kom toe op mijn werk, maak mijn koffie klaar en ineens krijg ik telefoon van Nathan, die me opdraagt de straat op te gaan om mee te doen met de walk against proverty tijdens de global day to fight poverty.
Vol enthousiasme start ik mijn dag, zonder te weten wat mij te wachten stond. Zo deed ik mee aan de wandeling met het motto “maak het onzichtbare, zichtbaar” aan het Europees Parlement. Daar ontmoet ik Mr. Leo Williams, directeur van het Europese Netwerk Tegen Armoede, die kort sprak over de armoedegraad in Europe. De cijfers zijn verbijsterend: 25% van de Europese bevolking leeft in armoede of riskeert om uit de maatschappij uitgesloten te worden, dit zijn 120 miljoen Europeanen. Mr. Williams vertelde ons ook over de geweldadige acties van de politie een paar dagen eerder in het Maximiliaanpark, waar het Serve the City-team regelmatig ontbijt uitdeelt aan vluchtelingen.
Niet ver van het parlement ontmoet ik de leden van de vzw Espace P die de prostituees proberen te beschermen en vechten tegen discriminatie en geweld. Van dit deel van de ervaring werd ik een beetje emotioneel, omdat ik geconfronteerd werd met een zeer ingewikkelde werkelijkheid. Er zaten twee mensen aan twee tafels: een jong meisje en een man. Het meisje vertegenwoordigde een studente die zich occasioneel prostitueerde en de man was een familieman met vier kinderen die ook klant was. De man maakte meteen duidelijk dat hij geen dader was en hij vertelde over de risico’s die klanten liepen en hoe zij de meisjes helpen. Ik kon het meisje haar verhaal niet horen, omdat er te veel andere mensen waren.
Derde stop: Fernand Coq’s café, Le Cocq. Hier hoorde ik het trieste verhaal van mensen die al jaren in deze buurt woonde en nu riskeerde om buiten gezet te worden door discrimatie op basis van sociale klasse, loon en immigratiestatus.
Vierde stop: het Vossenplein. Het is onmogelijk om hier de armoede en de miserie in het leven van de mensen uit de buurt niet te zien. Hier werden we verwelkomd door de vereniging Vrienden van het Huizeke vzw die ons een kortfilm met de naam Schoolpoortwerking toonde over de moeilijkheden die migranten, en vooral moslimvrouwen met kinderen, ondervinden als zij integreren in een nieuw land. Zoals uitgelegd door de protagonisten heersen er veel clichés over alleenstaande moeders en zij zijn vaak het slachtoffer van discriminatie in hun eigen gemeenschap.
Mijn laatste halte: een gevangeniscel. Ik bezoek een gevangeniscel in de Hallepoort en dit einde was ook zeer ontroerend. Van zodra ik binnenkwam voelde ik mij claustrofobisch. De cel was 9 meter breed met een hoogslaper en een wastafel. Het was ontworpen voor radicalen die zich schuldig hadden gemaakt aan terrorisme. We vergeten soms dat ze ondanks hun daden nog steeds mensen blijven.
Conclusie: Deze dag heeft mij aan het denken gezet over de minder gegoede wijken die vaak verborgen zijn in Brussel. De Hoofdstad van Europa en het hoofdkwartier van veel Europese instituties verwelkomt ook een groot aantal dakloze mensen en anderen die onder de armoedegrens leven. Ik zou graag een verenigd Brussel zien waar ieder van ons, op zijn eigen manier, geëngageerd is om Brussel steeds groot en mooi te houden.
Elena Marino, 13 november 2017
